سلولهای سرطانی معمولاً بهعنوان «حجمی با اندازههای مختلف» فرض میشدند کریس میره در موسسه تحقیقات سرطان لندن.
سلولهای کوچکتر حاوی سطوح بالاتری از پروتئینهایی بودند که DNA را ترمیم میکنند، که نشان میدهد میتوانند آسیب DNA بیشتری را تحمل کنند. باکال توضیح میدهد که بنابراین ممکن است این سلولها در برابر داروهایی که ترمیم DNA را مسدود میکنند، آسیبپذیرتر باشند، بهویژه اگر با شیمیدرمانی ترکیب شوند، که به DNA آسیب میزند.
بر اساس تحقیقات قبلی در مورد نقش پروتئین ها در سلول های سرطانی، محققان گمان می کنند که این جهش ها در درجه اول بر پروتئینی به نام CCND1 تأثیر می گذارد. باکال می گوید که این در تعامل با سایر پروتئین ها و همچنین تقسیم سلولی، رشد و حفظ شکل آنها نقش دارد، که ممکن است توضیح دهد که چرا برخی جهش ها با اندازه سلول مرتبط هستند.
باکال می گوید که ایجاد یک استراتژی درمانی بر اساس اندازه سلول های ملانوما می تواند به کاهش عوارض جانبی که برخی افراد هنگام مصرف داروهای سرطان تجربه می کنند، کمک کند. ما به ندرت می خواهیم همه چیز را به بیماران بدهیم و آنها را بمباران کنیم.»
پروفسور کریس باکال، موسسه تحقیقات سرطان، لندن
باکال میگوید: «من فکر میکنم این ایده که آنها بهطور فعال اندازه خود را کنترل میکنند، ما را به طرز تفکر متفاوتی درباره سرطان سوق میدهد. آنها هنوز هم روی شکل و اندازه خود کنترل دارند. آنها “برنامه” دارند.
سلولهای سرطانی پوست ملانوم کوچک ممکن است در برابر داروهایی که ترمیم DNA را مسدود میکنند آسیبپذیرتر باشند، در حالی که سلولهای بزرگتر ممکن است بیشتر مستعد ایمنی درمانی باشند.
سلامتی
26 ژانویه 2023