زندگی در مریخ: باکتری ها می توانند 280 میلیون سال در سیاره سرخ زنده بمانند

هنگامی که باکتری ها خشک و منجمد می شوند، زیرا به احتمال زیاد درست زیر سطح مریخ هستند، می توانند صدها میلیون سال از تابش شدیدی که به سیاره سرخ برخورد می کند، زنده بمانند.

توسط لی کرین

میکروارگانیسم ها می توانند در زیر سطح مریخ بسیار بیشتر از آنچه محققان تصور می کردند زنده بمانند. در سری جدیدی از آزمایش‌ها، محققان دریافته‌اند که باکتری‌های خشک‌شده می‌توانند تا ۲۸۰ میلیون سال در شرایط مشابه مریخ زنده بمانند، که اگر مریخ هرگز از حیات استقبال نکند، شانس ما را برای یافتن شواهدی برای آنها افزایش می‌دهد.

اکثر آزمایش‌های قبلی برای آزمایش اینکه آیا میکروارگانیسم‌ها می‌توانند در برابر تشعشعات شدید مریخ زنده بمانند یا خیر، از باکتری‌هایی استفاده کرده‌اند که در دمای اتاق هیدراته شده‌اند – تصور می‌شد طولانی‌ترین آن‌ها می‌توانند تا حدود یک میلیون سال زنده بمانند. برایان هافمن در دانشگاه نورث وسترن در ایلینوی و همکارانش رویکرد متفاوتی در پیش گرفتند، انواع باکتری ها و مخمرها را خشک کردند و قبل از قرار دادن آنها در معرض تشعشعاتی مشابه آنچه که یک شکل حیات مدفون در مریخ تجربه می کند و اندازه گیری آسیب، آنها را منجمد کردند.

هافمن می‌گوید: «وقتی از شر آب خلاص می‌شوید و همه چیز را خنک می‌کنید، این مقاومت فوق‌العاده چند برابر می‌شود. برای ماندگاری طولانی‌تر، شبیه به خشک کردن مواد غذایی است. مریخ خشک و سرد است، بنابراین به احتمال زیاد باکتری‌ها در آنجا نیز یافت می‌شوند. نمونه‌های محققان در اثر تشعشعات به حدی آسیب دیدند که تخمین زدند باکتری‌ها می‌توانند تا حدود 280 میلیون سال زنده بمانند.

اگر باکتری های یخ زده در این مدت گرم می شدند و در معرض آب قرار می گرفتند، از حالت خواب خود خارج می شدند. هافمن می‌گوید: «اگر شهاب سنگی با آب فرود بیاید و روی سطح پاشیده شود، احتمال احیای مجدد را باز می‌کند، می‌تواند دوباره تولید شود. “احتمال زنده بودن او اکنون از صفر به کوچکترین چیزی که می توانید تصور کنید رسیده است – صفر نیست، اما مطمئناً عالی نیست.” تخمین زده می شود که مریخ حدود 3 میلیارد سال پیش خشک شده باشد، بنابراین حتی سخت ترین باکتری ها نیز احتمالاً تا کنون مرده اند.

این طول عمر ممکن است یافتن شواهد حفظ شده از باکتری هایی که در مریخ زندگی می کرده اند را برای ما آسان تر کند، اما به این معناست که اگر آن را با موجودات زمینی آلوده کنیم، این آلودگی تقریباً دائمی خواهد بود.

«اگر منطقه‌ای را که فرود می‌آییم آلوده کنیم، چگونه بفهمیم آنچه را که پیدا کرده‌ایم قبل از رسیدن به آنجا بوده است یا چیزی است که آن را رها کرده‌ایم؟» هافمن گفت. «اگر ما نتوانیم بگوییم که چه چیزی متعلق به ما و چه چیزی مال آنهاست، پس غیرممکن است که بگوییم زندگی در آنجا وجود داشته است یا خیر».

مرجع مجله: اختر زیست شناسی، DOI: 10.1089/ast.2022.0065