ستاره شناسان یک ابرنواختر دوردست را کمتر از 6 ساعت پس از انفجار مشاهده کردند
در طول این مدت، محققان محاسبه کردند که این ابرنواختر از تقریباً 100000 درجه سانتیگراد به کمتر از 10000 درجه سانتیگراد سرد شده است. جزئیات نور همچنین به محققان این امکان را داد تا محاسبه کنند که شعاع ستاره ای که منفجر شد حدود 530 برابر خورشید بود و آن را به نوعی ستاره به نام ابرغول سرخ تبدیل کرد.
هر سه تصویر از این ابرنواختر، نقطه ضعیفی از نور آبی را نشان می دهد که در حال رشد و روشن تر و قرمزتر شدن است. این نشان می دهد که ما در حال مشاهده انبساط و سرد شدن ماده ستاره ای درست پس از انفجار اولیه هستیم. نوری که اولین تصویر را تشکیل می دهد حدود 5.8 ساعت پس از شروع ابرنواختر، دومی حدود دو روز بعد و سومی حدود شش روز پس از آن منتشر شد.
ونلی چن در دانشگاه مینه‌سوتا و همکارانش این ابرنواختر را در حین جستجو در داده‌های آرشیوی هابل که در سال 2010 گرفته شده بود، پیدا کردند. این ابرنواختر به دلیل پدیده‌ای به نام عدسی گرانشی، که در آن گرانش یک جرم عظیم – در این مورد، یک کهکشان در یک کهکشان نسبتاً قابل مشاهده بود. خوشه نزدیک به نام Abell 370 – به عنوان یک ذره بین برای نور پشت آن عمل می کند.
تلسکوپ فضایی هابل یک ستاره دوردست را که زودتر از همیشه منفجر می‌شود ثبت کرد و به ستاره‌شناسان اجازه داد تا هشت روز اول مرگ خشونت‌آمیز یک ستاره را رصد کنند.
فضا
9 نوامبر 2022
آبل 370 5 میلیارد سال نوری از زمین فاصله دارد
در فاصله حدود 21 میلیارد سال نوری از ما، هسته یک ستاره عظیم سوخت تمام شد و قبل از انفجار در یک ابرنواختر قدرتمند، در خود فرو ریخت. تلسکوپ فضایی هابل این انفجار را کمتر از 6 ساعت بعد مشاهده کرد – اولین انفجاری که تا به حال چنین ابرنواختری دوردست را دیده ایم – و این تصاویر به اخترشناسان کمک کرده تا خواص ستاره اصلی را درک کنند.
ناسا، ESA/Hubble، HST Frontier Fields
در تصویر هابل، نه تنها نور ابرنواختر بزرگ‌نمایی می‌شود، بلکه کپی شده است. این زمانی اتفاق می‌افتد که نور از شی پس‌زمینه در جهات مختلف در اطراف شی پیش‌زمینه حرکت می‌کند و تصاویر متعددی از شی پس‌زمینه ایجاد می‌کند. از آنجایی که نور در هر مسیر منحصر به فرد باید مسافت متفاوتی را طی کند، این تصاویر عکس های فوری از مراحل متعدد تکامل ابرنواختر را نشان می دهد.
چن می‌گوید: «ابرنواخترهای فروپاشی هسته، مرگ ستارگان پرجرم را نشان می‌دهند که عمر کوتاهی دارند، زیرا در مقایسه با ستاره‌های کم‌جرم، سریع می‌سوزند. بنابراین، سرعت فروپاشی ابرنواخترها باید از سرعت تشکیل ستارگان پرجرم تبعیت کند.» این بدان معناست که با مطالعه ابرنواخترهایی مانند این، ممکن است بتوانیم در مورد چگونگی شکل‌گیری ستاره‌ها در کیهان اولیه اطلاعات بیشتری کسب کنیم. به گفته چن، تلسکوپ فضایی جیمز وب با توانایی خود در نگاه عمیق به جهان اولیه، ابزار قدرتمندی در این تحقیق خواهد بود.
