در این عکس مسحورکننده، ستاره جوانی به نام V960 Mon توسط بازوهای غول پیکری از غبار کیهانی دور زده شده است، که در نهایت می تواند سقوط کند و سیارات غول پیکر گازی به بزرگی مشتری را تشکیل دهد.
V960 Mon در فاصله 5000 سال نوری از زمین در صورت فلکی Monoceros قرار دارد که نام آن از یونانی به معنای تکشاخ گرفته شده است. این ستاره که از انرژی منفجر می شود، فواره های گاز قدرتمندی را ساطع می کند و بازوهای مارپیچی غول پیکری را ایجاد می کند که فراتر از فاصله در سراسر منظومه شمسی ما کشیده می شوند.
ESO/ALMA (ESO/NAOJ/NRAO)/Weber et al.
اما با ناپایداری گرانشی، گاز و غبار به توده هایی منقبض می شوند که تحت نیروی گرانش خود فرو می ریزند و هسته سیاره را تشکیل می دهند. اعتقاد بر این است که این امر دورتر از ستاره میزبان اتفاق می افتد تا برافزایش هسته، جایی که غبار و گاز بسیار سردتر هستند و منجر به تشکیل غول های گازی می شود.
ستاره جوان V960 Mon توسط بازوهای مارپیچی زرد غول پیکر از مواد غبارآلود احاطه شده است در این تصویر که توسط داده های ابزار SPHERE ایجاد شده است، در حالی که تلسکوپ ALMA خوشه هایی (به رنگ آبی) را نشان می دهد که می توانند منقبض شوند و سیارات غول پیکر را تشکیل دهند.
سیارات به دو صورت رشد می کنند: برافزایش هسته و ناپایداری گرانشی. در برافزایش هسته، تکه‌های ماده جامد در اطراف یک ستاره با هم برخورد می‌کنند و به آرامی گلوله برفی به یک سیاره تبدیل می‌شوند.
اکنون، فیلیپ وبر در دانشگاه سانتیاگو، شیلی، و همکارانش از ابزار SPHERE (تحقیقات سیاره فراخورشیدی با کنتراست Spectro-Polarimetric) در تلسکوپ بسیار بزرگ رصدخانه جنوبی اروپا در شیلی برای شناسایی فرآیند تشکیل سیاره در عمل استفاده کردند و تصویر بالا را ایجاد کردند.
با این حال، تا کنون، فقدان مشاهداتی برای تعیین دقیق چگونگی ظاهر سیارات به دلیل ناپایداری گرانشی وجود داشته است.
موضوعات:
