جنگل های انبوه شرق آفریقا 10 میلیون سال زودتر از آنچه قبلاً تصور می شد جای خود را به جنگل های باز کردند که منجر به تکامل میمون های ایستاده شد که بعدها باعث پیدایش انسان شد. این نتیجه‌گیری تیمی است که همه چیز را از خاک‌های باستانی گرفته تا استخوان‌های فسیلی میمون‌های بزرگ را در چندین مکان در منطقه تجزیه و تحلیل کردند.
می‌گوید: «بخشی از دلیلی که ما در این داستان بسیار مطمئن هستیم این است که این داستان بر اساس چندین شواهد است.» لورا مک لاچی در دانشگاه میشیگان
اما مک‌لاتچی و همکارانش اکنون تجزیه و تحلیل خاک‌های فسیلی را از چندین مکان در کنیا و اوگاندا انجام داده‌اند که نشان می‌دهد علف‌های C4 در 21 میلیون سال پیش وجود داشته‌اند. علف‌های C4 که نسبت به سایر علف‌ها پربارتر و مقاوم‌تر به خشکی هستند، عمده‌ترین نوع موجود در علفزارها هستند.
پیشینیان میمون ها روی شاخه ها چهار دست و پا راه می رفتند، همانطور که بسیاری از حیوانات هنوز هم امروزه انجام می دهند و استفاده از دست هایشان را محدود می کردند. اما حدود 20 میلیون سال پیش، برخی بزرگتر شدند.
دیدگاه مرسوم این است که این میمون‌های میوه‌خوار بودند که در جنگل‌های ناگسستنی زندگی می‌کردند که این حالت قائم را ایجاد کردند. اما یافته های مک لاچی و تیمش از جمله دندان ها، استخوان فک و استخوان ران یک میمون به نام موروتوپیتکوس کسانی که در آن زمان زندگی می کردند این ایده را به چالش می کشند.
می‌گوید: «بازسازی زیستگاه مک‌لاتچی و همکارانش بی‌خطر به نظر می‌رسد، اما من محتاط هستم.» کوین هانت در دانشگاه ایندیانا، بلومینگتون. او می گوید که ماندریل ها استخوان ران نسبتاً کوتاهی دارند اما روی چهار دست و پا راه می روند، از جمله روی شاخه ها.
موروتوپیتکوس ممکن است به جای میوه، بیشتر از آنچه فکر می‌کردیم، برگ‌ها را خورده باشد
دندان‌ها نشان می‌دهند که این میمون یک برگ‌خوار بوده و نه میوه‌خوار، در حالی که استخوان ران کوتاه نسبت به اندازه بدن – مانند شامپانزه‌ها و گوریل‌ها – و مهره‌ای که قبلاً توسط تیم دیگری پیدا شده بود نشانگر وضعیت مستقیم بدن است. مک‌لاتچی فکر می‌کند این حیوانات برای رسیدن به برگ‌های جوان به بالای درختان بالا می‌رفتند، سپس روی زمین حرکت می‌کردند تا به درختان دیگر برسند. – که در به عبارت دیگر، این وضعیت عمودی در نتیجه حرکت به یک جنگل باز و فصلی به وجود آمد.
کوربین رینبولت
