بنابراین تیم او از تکنیکی به نام میکروطیف‌سنجی فروسرخ تبدیل فوریه برای اندازه‌گیری سطوح مواد شیمیایی جاذب UV در دانه‌های گرده فسیل‌شده و هاگ‌های سنگ در تبت استفاده کرد. ژاردین توضیح می‌دهد که قدیمی‌ترین لایه‌های سنگی چند صد هزار سال قبل از انقراض و جوان‌ترین لایه‌ها چند صد هزار سال پس از انقراض نهشته شده‌اند.
سطح حفاظت از مواد شیمیایی ضد آفتاب باید در سراسر این توالی سنگی مشابه باشد، بنابراین افزایش در زمان انقراض دسته جمعی باید به دلیل گیاهان باشد که تعداد بیشتری از آنها را تولید می کنند. “این سیگنال UV است.”
حدود 90 درصد از گونه های دریایی و 70 درصد از گونه های زمینی تا پایان پرمین ناپدید شدند. اعتقاد بر این است که مرگ بزرگ، همانطور که برخی آن را می‌نامند، در اثر یک دوره فعالیت آتشفشانی غیرمعمول بالا ایجاد شده است. جریان های گدازه سنگ های دیگر از جمله زغال سنگ را گرم کرده و مقادیر زیادی گاز مانند دی اکسید کربن آزاد می کند. این امر منجر به اسیدی شدن اقیانوس ها و گرم شدن کره زمین شده است که به نوبه خود منجر به کاهش سطح اکسیژن در اقیانوس ها شده است.
مدت‌ها گمان می‌رفت که لایه اوزون بالا در جو که از حیات در برابر اشعه ماوراء بنفش محافظت می‌کند تا حد زیادی در طی انقراض دسته جمعی در پایان دوره پرمین 250 میلیون سال پیش از بین رفته است. اکنون ما اولین شواهد مستقیم از این موضوع را داریم.
سطوح بالاتر اشعه ماوراء بنفش باعث کاهش رشد گیاهان در خشکی می‌شود و منجر به اثرات آبشاری بر روی اکوسیستم‌ها می‌شود زیرا گیاه‌خواران و شکارچیان گرسنه می‌مانند. تأثیرات بر محیط های دریایی بسیار کمتر بود زیرا آب مانع از UV می شود.
Jardine می‌گوید: «مطالعات مدل‌سازی نشان می‌دهد که تا دهه 2060، اگر پروتکل مونترال را نداشتیم، با اختلال و فروپاشی عظیم لایه اوزون مواجه می‌شدیم. “امیدوارم از آن اجتناب کرده باشیم. این نوع موافقت نامه ها و حمایت های زیست محیطی واقعا مهم هستند.
اگر کشورها با حذف تدریجی CFC ها بر اساس پروتکل مونترال در سال 1987 موافقت نمی کردند، امروز نیز همین اتفاق می افتاد. دانه گرده Alisporites از یکی از نمونه های مورد تجزیه و تحلیل در مطالعه این توضیح می دهد که چرا حیات دریایی به شدت تحت تأثیر قرار گرفته است، اما کمتر مشخص است که چرا بسیاری از گونه های زمینی نیز ناپدید شده اند. یک احتمال این است که هالوکربن‌های آزاد شده توسط شعله‌ها، لایه اوزون را به همان روشی که کلروفلوئوروکربن‌ها (CFCs) به عنوان مبرد در قرن بیستم استفاده می‌شد، تخریب کردند و در نتیجه سطوح بالایی از اشعه ماوراء بنفش مضر (UV) ایجاد کردند. فیل ژاردین در دانشگاه مونستر آلمان و همکارانش نشان داده‌اند که دانه‌های گرده و هاگ‌های این دوره حاوی سطوح بالاتری از مواد شیمیایی «ضدآفتاب» نسبت به دوره‌های قبل یا بعد هستند. مرجع مجله: دانشمندان پیشرفت می کنندDOI: 10.1126/sciadv.abo6102
زندگی
6 ژانویه 2023
