فروپاشی ورقه یخی غرب قطب جنوب و ذوب شدن ناگهانی یخ های دائمی از جمله شش نقطه اوج در آب و هوای زمین است که اکنون انتظار می رود اگر گرمایش جهانی از 1.5 درجه سانتیگراد فراتر رود، هدف تعیین شده توسط توافقنامه پاریس در سال 2015، به آنها دست یابد.
همانطور که تیم او اشاره می کند، اکثر سیستم هایی که آنها ارزیابی می کنند “به میزان قابل توجهی به رفاه انسان کمک می کنند.” مازلین می گوید رویدادهایی مانند یخ زدگی ناگهانی برای جامعه بشری ویرانگر خواهد بود و باید به هر قیمتی از آن اجتناب کرد.
در سال 2008، محققان شناسایی کردند نه نقطه اوج در سیستم آب و هوای سیاره: فرآیندهایی مانند ذوب شدن یخ که برگشت ناپذیر و خودپایدار می شود و می تواند تغییرات آب و هوایی را تسریع کند. اکنون دیوید آرمسترانگ مک کی در دانشگاه اکستر، بریتانیا، و همکارانش اولین ارزیابی عمده از این تغییرات احتمالی و بزرگی گرمایش جهانی را که برای شروع آنها لازم است، تکمیل کردند.
“علم تغییرات آب و هوایی در 14 سال گذشته راه طولانی را پیموده است [the study authors] اکنون یک ارزیابی مجدد بر اساس آخرین یافته های علمی ارائه می دهد. و این خبر خوبی نیست.» مارک ماسلین در دانشگاه کالج لندن که در این تحقیق شرکت نداشت.
درباره این موضوعات بیشتر بدانید:
منبع: https://www.newscientist.com/article/2337002-were-on-course-to-hit-six-climate-tipping-points-in-the-2030s/?utm_campaign=RSS%7CNSNS&utm_source=NSNS&utm_medium=RSS&utm_content=home
با این وجود، او می‌گوید که نیاز فوری جوامع برای جلوگیری از رسیدن به نقاط اوج، برای جلوگیری از اثراتی مانند افزایش شدید سطح آب دریاها، که می‌تواند در نتیجه از بین رفتن کلاهک‌های یخی زمین باشد، وجود دارد. قطب جنوب و گرینلند طی هزاران یا قرن‌ها. ما نسل‌های آینده را در سیاره‌ای بسیار متفاوت با افزایش سطح دریا ۱۰ متر یا بیشتر حبس می‌کنیم. آرمسترانگ مک‌کی می‌گوید: این به طور کامل خطوط ساحلی هر قاره را تغییر می‌دهد.
تعداد نقاط اوج نیز به 16 افزایش یافته است. برخی نقاط جدید اضافه شده اند – از جمله تغییرات در دریای لابرادور، بخشی از اقیانوس اطلس شمالی، که می تواند اروپا را سرد کند – در حالی که برخی دیگر مانند از بین رفتن یخ های دریای قطب شمال رها شده اند. ، زیرا دیگر دینامیک نقطه اوج در نظر گرفته نمی شود.
در حالی که قبلاً تصور می شد که بیشتر نقاط اوج زمانی رخ می دهد که میانگین دمای جهانی حدود 3 درجه سانتی گراد نسبت به دوران پیش از صنعتی شدن افزایش یابد، مطالعه جدید نشان داد که برخی از آنها ممکن است در دماهای بسیار پایین تر رخ دهند.
یک خرده آسایش این است که قریب‌الوقوع‌ترین نقاط اوج، مانند فروپاشی صفحه یخی غرب قطب جنوب – که برخی دانشمندان می‌گویند از قبل شروع شده است – اثر بازخورد عظیمی که منجر به گرم شدن غیرقابل کنترل شود، نخواهد داشت. آرمسترانگ مک‌کی می‌گوید: «بعضی از مردم به این موضوع نگاه می‌کنند و می‌گویند: «خب، اگر بخواهیم به نقطه‌های اوج در دمای 1.5 درجه سانتیگراد برسیم، دیگر تمام شده است». اما ما می گوییم که آنها برخی از تأثیرات واقعاً ناخوشایند را برای مدت طولانی مسدود می کنند، اما باعث گرم شدن زمین نمی شوند.
آرمسترانگ مک‌کی می‌گوید نقطه عطفی که او بیشتر نگران آن است، تبدیل آمازون از جنگل‌های بارانی به ساوانا است که دی اکسید کربن بیشتری آزاد می‌کند. مدل‌ها پیش‌بینی می‌کنند که این انتظار نمی‌رود مگر اینکه گرمایش بیش از ۲ درجه سانتیگراد باشد، اما این امر جنگل‌زدایی در آنجا را در نظر نمی‌گیرد.
گزارش پانل بین دولتی تغییرات آب و هوایی (IPCC) در سال گذشته، خطر نقاط اوج را برجسته کرد، اما دمایی را که در آن هر کدام می‌توانند فعال شوند، مشخص نکرد. آرمسترانگ مک کی و همکارانش متون علمی را بررسی کردند و از کارشناسان خواستند تا تخمینی از میزان گرمایش ممکن برای ایجاد نقاط اوج ارائه دهند.
الکسیس روزنفلد/گتی ایماژ
مرگ صخره‌های مرجانی، فروریختن کلاهک‌های یخی و ذوب شدن یخ‌های دائمی از جمله فرآیندهای فراری هستند که در صورت تجاوز از 1.5 درجه سانتیگراد گرمایش، احتمالاً به راه می‌افتند.
