نیکول کرانزا در دانشگاه واندربیلت در تنسی می‌گوید دیدن نمونه بزرگ‌تری از مغز در سراسر درخت پرنده زندگی جالب خواهد بود. او می‌افزاید که اجراهای دیگر را می‌توان برای پیوند با حوزه‌های یادگیری حرکتی مورد مطالعه قرار داد، مانند رقص‌های مفصل پرندگان بهشتی و ماناکین.
جارویس توضیح می‌دهد: «مدارهای مغز برای ارتباطات پیچیده صوتی – چه صداها با اندام صوتی یا منقار ساخته شوند – ممکن است راه محدودی برای تکامل داشته باشند.
ریچارد جی. اسمیت / شاتر استوک
برای برخی از پرندگان، صداها به طور طبیعی به وجود می آیند – برای مثال، یک شاهین نیازی به یادگیری نحوه صدا زدن ندارد. از سوی دیگر، پرندگان آوازخوان و طوطی‌ها باید به پرندگان مسن‌تر گوش دهند و از آنها تقلید کنند تا ملودی‌هایشان را تولید کنند و مدارهای خاصی در مغز این امکان را به آنها می‌دهد. اریک جارویس از دانشگاه راکفلر در نیویورک می خواست بداند آیا مغز پرندگانی که صداهای خود را یاد نمی گیرند – فلامینگوها، شاهین ها و دیگران – با مغز پرندگانی که صداهای خود را یاد نمی گیرند، متفاوت است یا خیر. تحقیقات قبلی نشان داده بود که فعالیت ژنی به نام پاروالبومین در نواحی خاصی از پیش مغز پرندگانی که آواز خواندن را یاد می گیرند در مقایسه با پرندگان غیر یادگیرنده تحریک می شود. جارویس می خواست تأیید کند که این واقعاً در مورد طیف گسترده تری از غیر یادگیرندگان صادق است.
برای مغز یک دارکوب، طبل زدن در برابر درخت بسیار شبیه آواز پرندگان است. این یافته ها شباهت های قابل توجهی را در مدارهای مغزی پشت شنیدن و انجام این دو فعالیت صوتی اصلی در پرندگان نشان می دهد، به این معنی که آنها ممکن است اصلاحات یک الگوی تکاملی مشترک باشند.
درباره این موضوعات بیشتر بدانید:
