آنتونیو گوترش، دبیر کل سازمان ملل متحد ماه گذشته هشدار داد که تعداد افرادی که در شرایط گرسنگی زندگی می کنند از سال 2016 تا 500 درصد افزایش یافته است و اکنون 270 میلیون نفر در ناامنی شدید غذایی به سر می برند. آمارهای سازمان خواربار و کشاورزی ملل متحد (فائو) نیز نشان می دهد که هر شب 828 میلیون نفر در سراسر جهان گرسنه به رختخواب می روند که این رقم نسبت به سال 2020 46 میلیون نفر افزایش داشته است.
شرایط نابرابر و ناعادلانه حاکم بر نظام بانکی جهانی که توسط نهادهای مالی بین‌المللی مانند بانک جهانی و صندوق بین‌المللی پول تعیین می‌شود نیز پشت این وضعیت است.
نظام سرمایه داری به شکل دیگری به تشدید گرسنگی جهان کمک کرده است و آن کمبود غذا است. با توجه به فرهنگ سرمایه داری حاکم، ضایعات مواد غذایی در کشورهای توسعه یافته به ویژه در آمریکا رایج است. در واقع کمبود غذا در آمریکا یکی از عوامل تهدید کننده امنیت غذایی جهان است.
حمله روسیه به اوکراین این بحران را تشدید کرده است. روسیه و اوکراین 30 درصد از صادرات گندم جهان را تامین می کنند. اما تغییرات آب و هوایی و نظام سرمایه داری مقصر اصلی بحران جهانی غذایی هستند که ما با آن روبرو هستیم.
به گزارش ایرنا به نقل از پایگاه خبری Open Democracy، کاهش برداشت، کاهش بهره وری خاک و افزایش فقر غذایی گریبانگیر اکثر کشاورزان خرده پا در سراسر جهان شده است. قیمت گندم از ابتدای سال جاری تاکنون بیش از 59 درصد افزایش داشته است.
یک سوم مواد غذایی تولید شده در جهان هدر می رود
با وجود هدر رفت مواد غذایی گسترده در آمریکا، دولت این کشور هیچ تلاشی برای اصلاح این وضعیت نمی کند. علاوه بر این، قوانین و سیاست های این کشور کاهش ضایعات مواد غذایی را در اولویت قرار نداده است. وزارت کشاورزی ایالات متحده متعهد شد که ضایعات مواد غذایی را تا سال 2030 تا 50 درصد کاهش دهد، اما آمارهای موجود نشان می دهد که این تعهد بیشتر نمادین بود تا عملی.
برنامه های اصلاحات ساختاری تحمیل شده توسط بانک جهانی در طول بحران بدهی در آمریکای لاتین و آفریقا پس از بحران نفتی 1979، فقیرترین کشورها را مجبور به انتقال بخش دولتی به بخش خصوصی و کاهش برنامه های حمایت اجتماعی کرد.
دولت آمریکا به عنوان نماینده نظام سرمایه داری در تاریخ 245 ساله خود تنها 20 سال است که درگیر جنگ نبوده و بقیه سال ها با آغاز جنگ های کوچک و بزرگ، ویرانگری و ناامنی را در مناطق مختلف به وجود آورده است. مناطق جهان و کشاورزی در آن مناطق مختل شده است. وقتی صحبت از منافع به میان می‌آید، دولت آمریکا بیشتر به منافع سرمایه‌داران و صاحبان مشاغل بزرگ اهمیت می‌دهد تا امنیت غذایی و سلامت مردم خود، چه رسد به امنیت غذایی مردم جهان.
منبع: https://www.irna.ir/news/84851641/%D9%86%D8%B8%D8%A7%D9%85-%D8%B3%D8%B1%D9%85%D8%A7%DB%8C%D9%87-%D8%AF%D8%A7%D8%B1%DB%8C-%D8%B9%D8%A7%D9%85%D9%84-%D8%A7%D8%B5%D9%84%DB%8C-%D8%A8%D8%B1%D9%88%D8%B2-%D8%A8%D8%AD%D8%B1%D8%A7%D9%86-%D8%BA%D8%B0%D8%A7-%D8%AF%D8%B1-%D8%AC%D9%87%D8%A7%D9%86-%D8%A7%D8%B3%D8%AA
شرکتی شدن کشاورزی
به این کشورها گفته شد که برای پرداخت بدهی خود باید تولید محصولات داخلی را کنار بگذارند و محصولاتی را تولید کنند که بازار جهانی به آن نیاز دارد. در نتیجه، جوامع محلی و کشاورزان خرده‌مالک به دلیل کاهش دسترسی به غذا و اثرات منفی اکولوژیکی، در برابر ناامنی غذایی آسیب‌پذیرتر شده‌اند.
بر اساس آمار فائو، یک سوم مواد غذایی تولید شده در جهان دور ریخته یا هدر می رود. این رقم معادل غذای مورد نیاز 1.3 میلیارد نفر است. کشورهای توسعه یافته هر ساله به اندازه کل تولیدات کشاورزی جنوب صحرای آفریقا مواد غذایی را دور می ریزند. در آمریکا سالانه 60 میلیون تن غذا به ارزش 160 میلیارد دلار هدر می رود. این عدد می تواند 100 میلیون نفر را در سراسر جهان تغذیه کند. سرانه ضایعات غذا در رستوران های ایالات متحده 64 کیلوگرم در سال است که 2.5 برابر میانگین کشورهای پردرآمد است.
بالاترین دما در 122 سال گذشته
هند و پاکستان بالاترین دمای ۱۲۲ سال اخیر را در ماه های مارس و آوریل تجربه کردند. دولت هند پس از عدم خرید گندم کافی برای برنامه های امنیت غذایی خود، صادرات گندم را ممنوع کرده است. این اقدام مشکل کمبود گندم در بازار جهانی را تشدید کرد و قیمت ها را بالا برد.
اما تغییرات آب و هوایی و بحران غذا به خودی خود اتفاق نیفتاد. این دو محصول و نتیجه نظام سرمایه داری جهانی هستند. سیستمی که سود شرکت ها را بر منافع مردم و کره زمین اولویت می دهد.
پیش بینی ها نشان می دهد که تا سال 2030، تولید محصولات کشاورزی جهانی به دلیل تغییرات آب و هوایی یک پنجم کاهش خواهد یافت. در کشور آفریقایی زامبیا، به دلیل خشکسالی و سیل، محصول ذرت در سال زراعی جاری یک چهارم کاهش می یابد.
فرآیند شرکتی شدن کشاورزی در جریان انقلاب سبز در هند در اواخر دهه 1960 آغاز شد که این توسعه که در زمان همکاری هند و آمریکا صورت گرفت، مبتنی بر استفاده از کودهای شیمیایی و کشت گسترده زمین بود. بذور و کودهای پرمحصول که تولیدات کشاورزی را به میزان قابل توجهی افزایش داد تولید شد. استفاده از سموم دفع آفات بسیار گسترده شده است. آب زیادی از زیرزمینی استخراج شد و سفره های زیرزمینی تخلیه شد.
