آنچه این کشف را قابل توجه می کند، روشی است که از طریق آنالیز اشعه ایکس بدون آسیب رساندن به خنجر انجام شده است. این نشان دهنده رویکرد جدیدی به مصرشناسی است که بر حفظ و نگهداری به جای تخریب تأکید دارد. از مطالعه مومیایی‌ها بدون جعبه‌گشایی آن‌ها گرفته تا ایجاد مناظر مجازی که هزاره‌ها پیش وجود داشته‌اند، اکنون می‌توانیم به کشفیاتی دست پیدا کنیم که کارتر به سختی آرزویش را هم می‌کرد، در حالی که مصنوعات را برای نسل‌های آینده دست نخورده باقی می‌گذاریم.
یک قرن پیش در این ماه، هوارد کارتر مقبره پادشاه جوان توت عنخ آمون را باز کرد. در داخل، او جواهرات مزین، مبلمان خوب، لباس های زیبا و آن ماسک صورت طلایی معروف را پیدا کرد. همه چیز مطابق با یک دفن سلطنتی از پررونق ترین دوره تاریخ مصر باستان بود. یا تقریباً همه چیز، زیرا کارتر در پیوندهای مومیایی پنهان شده بود، خنجری را کشف کرد که به نظر نامناسب به نظر می رسید.
مشکل از غلاف طلایی او نبود. آن را با تیغه آهن درخشان او بود – فلزی که مصری ها تا قرن ها پس از مرگ توت عنخ آمون یاد نگرفتند که آن را بو کنند. کارتر توضیح ساده ای داشت. او حدس زد که خنجر احتمالاً از امپراتوری هیتی باستان آناتولی وارد شده است، جایی که یک صنعت آهن اولیه وجود داشت. تا اینکه در سال 2016 تایید شد که آهن از مناطق بسیار دورتر آمده است، با کشف اینکه حاوی آهن است. سطوح بالای نیکل مرتبط با آهن شهاب سنگی. برای مصری‌هایی که خنجر را نزدیک بدن پادشاه خود می‌پیچیدند، هدیه‌ای از جانب خدایان بود.
یک قرن پس از کشف مقبره توت عنخ آمون، سی تی اسکن، چاپگرهای سه بعدی و واقعیت مجازی در حال روشن کردن دنیای فراعنه – و مصریان باستان معمولی – هستند.
انسان
2 نوامبر 2022
