از دست دادن بخش‌هایی از جعبه صوتی ما ممکن است به انسان کمک کرده باشد تا بتواند صحبت کند

فیچ می‌گوید اگر انسان‌ها هنوز غشای صوتی داشتند، احتمالاً گفتار ما خشن‌تر و متغیرتر به نظر می‌رسید، با تغییرات ناگهانی گام، مانند فردی که مبتلا به لارنژیت است.

توسط کلر ویلسون

این تیم همچنین فیلم ویدئویی را تجزیه و تحلیل کردند که جعبه صدای یک شامپانزه بیهوش را با یک آندوسکوپ در گلویش نشان می داد که حیوان پس از بیدار شدن غرغر می کند و غرغر می کند. آنها همین کار را برای ماکاک‌های رزوس بیهوش و میمون‌های سنجابی انجام دادند که با قرار دادن الکترودی در قسمتی از مغزشان که آنها را وادار به تولید صدا می‌کند، به ایجاد صدا تحریک می‌شدند.

ولی آدریان لامیرا در دانشگاه وارویک در بریتانیا، بسیاری از میمون‌ها و میمون‌ها تماس‌های بلند و نامنظم و همچنین صداهای آرام‌تر و کنترل‌شده‌تری دارند. «اثر محدودکننده ادعا شده [of vocal membranes] او می‌گوید در مورد تولید آواز نخستی‌ها اغراق‌آمیز به نظر می‌رسد.

ما قبلاً می دانستیم که چند گونه از میمون ها و میمون ها دارای غشای صوتی هستند. برای درک بهتر از دست رفتن این ساختارها در انسان، تیم فیچ به جعبه صدای 43 گونه از میمون ها و میمون ها که به نام حنجره نیز شناخته می شود، نگاه کردند. این کار با انجام تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) یا توموگرافی کامپیوتری (CT) بر روی حیوانات مرده یا بیهوش در اولین مطالعه در مقیاس بزرگ نخستی‌ها انجام شد. محققان دریافتند که همه 43 گونه دارای این امتداد تارهای صوتی بودند.

مرجع مجله: علوم پایه، DOI: 10.1126/science.abm1574

درباره این موضوعات بیشتر بدانید:

از آنجایی که انسان فاقد غشای صوتی است، این نشان می‌دهد که زمانی که اجداد ما از شامپانزه‌ها جدا شدند تا کنترل صوتی دقیق‌تری داشته باشند، آنها گم شدند. تکومسه فیچ در دانشگاه وین اتریش

برخلاف سایر پستانداران، جعبه صدای انسان ساختارهای بافتی کوچکی به نام غشای صوتی را از دست داده است که ممکن است در تکامل گفتار نقش داشته باشد.

از دست دادن ساختارهای بافت کوچک در جعبه صدا ممکن است برای تکامل گفتار انسان ضروری باشد.

در حالی که بسیاری از حیوانات برای برقراری ارتباط تماس می گیرند، به نظر می رسد که تکامل گفتار پیچیده انسان به تغییرات آناتومیکی و همچنین تغییراتی در مغز نیاز داشته باشد. در انسان، تارهای صوتی، ورقه های بافتی در گلو هستند که با خروج هوا از ریه ها به ارتعاش در می آیند و به ما اجازه می دهند صداهای «آوایی» تولید کنیم، برخلاف صداهای تنفسی.

در مطالعه‌ای بر روی 43 پستاندار غیر انسانی، همه حیوانات دارای “غشای صوتی” بودند، یک امتداد کوچک از تارهای صوتی از گلو که صدای آنها را بلندتر و بلندتر می‌کند، اما همچنین نامنظم‌تر و کنترل کردن آنها سخت‌تر می‌شود.

محققان دریافتند که در همه این حیوانات، ارتعاشات و برخورد غشاهای صوتی منبع اصلی تماس آنها بود، زیرا تارهای صوتی آنها کمتر در حرکت بود.