می‌گوید در حالی که این فرآیند نسبت به روش‌های بازیافت موجود مقرون‌به‌صرفه‌تر است، اما نقطه ضعف آن این است که ممکن است با بزرگ‌تر شدن زمان بیشتری طول بکشد. بوشره الدوری در دانشگاه بیرمنگام انگلستان در این فرآیند همچنین از حلال‌هایی استفاده می‌شود که خیلی به محیط زیست احترام نمی‌گذارند، که می‌تواند از اجرای آن در مقیاس صنعتی جلوگیری کند.
تیم لیو در حال توسعه کاتالوگی از مواد شیمیایی با ارزش دیگر است که می تواند با اصلاح واکنش شیمیایی مورد استفاده در مرحله نهایی فرآیند بازیافت به دست آید.
لیو می گوید: «جالب ترین چیز این است که شیمی استاندارد است. ما از شرایط خیلی سخت، کاتالیزور گران قیمت یا واکنش های فانتزی استفاده نمی کنیم. تمام اجزایی که ما برای این فرآیند استفاده می کنیم کاملاً در دسترس هستند.
لیو و همکارانش از نور فرابنفش به عنوان منبع انرژی و از کلرید آلومینیوم به عنوان کاتالیزور برای تجزیه ساختار شیمیایی پلی استایرن استفاده کردند. سپس از همان کاتالیزور استفاده کردند و دی کلرومتان، مایع شفافی که معمولا به عنوان حلال استفاده می شود، برای تولید دی فنیل متان اضافه کردند.
گولیانگ لیو در ویرجینیا تک و همکارانش روشی را برای شکستن پلی استایرن و تبدیل آن به ماده شیمیایی بسیار ارزشمندتر توسعه داده اند. به گفته محققان، این فرآیند انرژی کارآمد و سازگار با سایر پلاستیک ها است.
لیو می‌گوید: این مفهوم تقریباً در مورد سایر پلاستیک‌ها نیز صدق می‌کند و بنابراین می‌تواند به تبدیل یکی از بزرگترین تهدیدات زیست‌محیطی به یک اقتصاد دایره‌ای پایدار کمک کند.
Xinzheng/Getty Images
دی فنیل متان یک ماده شیمیایی است که معمولاً در عطرها و داروها استفاده می شود. ارزش آن 10 برابر بیشتر از خود پلی استایرن است، بنابراین تبدیل یک انگیزه اقتصادی برای کاهش ضایعات پلی استایرن ایجاد می کند.
