مجلات تعداد نامتناسبی از مقالات ناشران خود را منتشر می کنند

بیش از یک نفر از هر 10 محققی که سردبیر مجلات علمی نیز هستند، یک پنجم مقالات خود را در مجلات خود منتشر می کنند – و از هر 20 نفر 1 نفر یک سوم کار خود را منتشر می کنند. این سؤال را مطرح می‌کند که آیا با ارسال‌های ناشر رفتار مطلوب‌تری صورت می‌گیرد.

استوارت باک، مدیر این نشریه، می‌گوید: «انتشار در یک مجله باید سیگنالی باشد که مجله فکر می‌کند علمی با کیفیت خوب است. پروژه علمی خوب، یک سازمان غیرانتفاعی آمریکایی که هدف آن بهبود دقت علمی است. “حداقل، [self-publishing] به نظر می رسد تضاد منافع است.

بخشی از مشکل فشار بر دانشمندان برای انتشار هر چه بیشتر مقالات است، زیرا این امر به آنها کمک می کند تا ارتقاء پیدا کنند و به بودجه تحقیقاتی دسترسی پیدا کنند.

برای بیش از یک دهه، این نگرانی وجود دارد که تعداد فزاینده‌ای از مقالات پژوهشی با اشتباه مواجه شوند. گاهی اوقات از آن به عنوان بحران تکرار علم یاد می شود، زیرا اگر تیم های تحقیقاتی دیگر نتوانند نتایج را تکرار کنند، حفره هایی ظاهر می شوند.

منبع: https://www.newscientist.com/article/2354937-journals-publish-disproportionate-number-of-papers-by-their-editors/?utm_campaign=RSS%7CNSNS&utm_source=NSNS&utm_medium=RSS&utm_content=home

به گفته تیم الشبلی، این احتمال را افزایش می دهد که با مقالات ارسال شده به یک مجله توسط ناشر آن، رفتار مطلوب تری صورت گیرد، “که ممکن است سوء استفاده از سیستم انتشار علمی تلقی شود”.

یکی از سخنگویان Elsevier گفت که این مانع از انتشار ناشران در مجلات خود نمی شود، زیرا برخی از زمینه های علمی محدود هستند و ممکن است تنها تعداد انگشت شماری از مجلات مرتبط داشته باشند. آنها می گویند، با این وجود، ویراستاران نباید در تصمیم گیری درباره مقالاتی که نوشته اند دخیل باشند و به گفته آنها، هنگام انتشار چنین مقاله ای باید بیانیه روشنی در این زمینه وجود داشته باشد.