مغز چگونه تخیل ایجاد می کند؟

این مقاله بخشی از یک سری ویژه است که به بررسی پتانسیل رادیکال تخیل انسان می پردازد. بقیه را اینجا بخوانید.

بر خلاف انواع تخصصی تر درمان ذهنی ، هیچ “قشر تخیل” اختصاصی که در اسکنرهای مغز ظاهر می شود وجود ندارد. در عوض ، تخیل نتیجه ورودی از گوشه های مغز و در کل بدن است.

ما می دانیم که تخیل در یک تنوع واحد قرار نمی گیرد (به “چهار نوع تخیل و نحوه ایجاد دنیای ما” مراجعه کنید) و توسط همه ما از همان چیزها تجربه نمی شوند (نگاه کنید به “افراط تخیل نشان می دهد که مغز ما چگونه واقعیت را درک می کند”). اما در سالهای اخیر ، دانشمندان علوم اعصاب شروع به درک بهتر چگونگی عملکرد مؤلفه های تخیل در مغز کرده اند.

پیشرفت دیجیتالی شدن مغز فعال – به ویژه ، تصویربرداری رزونانس مغناطیسی عملکردی (IRMF) – نشان داده است که در چندین شبکه کلیدی سازماندهی شده است. همه در حالی که در تماس با دیگران هستند ، اطلاعات را در شبکه خود به اشتراک می گذارند. این به مغز اجازه می دهد تا با انتخاب شبکه مناسب برای انجام کار ، بین “حالت های” مختلف بازتاب جابجا شود.

خلاقیت را به هم وصل کنید

سه شبکه کلیدی در تخیل ما وجود دارد. در اواخر دهه 1990 ، بیشترین ارتباط با چنین اندیشه ای در اواخر دهه 1990 به طور تصادفی کشف شد ، هنگامی که دانشمندان علوم اعصاب متوجه یک طرح فعالیت مغزی جداگانه شدند که شرکت کنندگان تحقیق در انتظار اسکنرهای IRMF بین کارها بودند.

مناطق مغز مرتبط با حافظه ، خلق و خوی و خود بازتابی هنگامی که شرکت کنندگان توسط یک کار خاص اشغال نشده بودند ، فعال تر می شوند و یک حالت ذهن را در داخل نشان می دهند. این به عنوان شبکه مد پیش فرض (DMN) شناخته شده است ، و وقتی ما را ترک می کنیم در معرض خطر است.