موشک های روشنایی ستاره ای می توانند مانع از جستجوی زندگی در سیستم ستاره امیدوار کننده شوند

جستجوی جو در اطراف سیستم ستاره Trappist-1 ، یکی از مکانهای امیدوار کننده در زندگی در جای دیگر کهکشان ، می تواند حتی سخت تر از آن باشد که اخترشناسان به دلیل انفجارهای تابش کوتاه مدت ستاره فکر می کردند.

Trappist-1 که برای اولین بار در سال 2016 کشف شد ، یک ستاره کوتوله قرمز در حدود 40 سال نوری از زمین با حداقل هفت سیاره مدار است. این یک هدف ممتاز برای ستاره شناسان است که امیدوارند زندگی فرازمینی را تشخیص دهند ، زیرا به نظر می رسد چندین سیاره آن در منطقه ای قابل سکونت قرار دارند که دمای آن برای آب مایع مناسب است.

اما برای حمایت از زندگی ، این سیارات باید جو را حفظ کنند. تاکنون ، در مشاهدات عمیق با تلسکوپ فضایی جیمز وب هیچ مدرکی از جو در هیچ یک از سیارات پیدا نکرده است.

حالا ، ژولین د ویت در انستیتوی فناوری ماساچوست و همکارانش میکروسیالی ها را از ستاره Trappist-1 هر ساعت که چند دقیقه طول می کشد ، شناسایی کردند. به نظر می رسد که این غده های تابش ریز در توانایی ما در رعایت نوری که از طریق جوهای سیارات عبور می کند – در صورت وجود – روش اصلی تشخیص مواد شیمیایی در تمام جو را خنثی می کند.

با استفاده از تلسکوپ فضایی هابل ، از Wit و تیمش به دنبال طول موج خاصی از نور ماوراء بنفش از Trappist-1 بودند که توسط هیدروژن جذب می شود. اگر وقتی سیاره ای در مقابل ستاره عبور کرده بود ، کمتر از این نور را می دیدند ، ممکن است نشان دهد که هیدروژن از جو سیاره فرار می کند.

آنها هیچ نشانه ای از این امر پیدا نکردند ، اما بین مشاهدات مختلف تنوع قابل توجهی پیدا کردند ، که نشان می دهد نور اضافی در زمان های خاصی از جایی به وجود می آید. از آنجا که داده های هابل را می توان به قطعات 5 دقیقه ای تقسیم کرد ، می دیدند که نور اضافی بسیار کوتاه است. د ویت و تیمش می گویند که این منبع باید ریزگردها باشد – تابش تابش از ستاره ، مانند فوران خورشیدی در آفتاب ما اما بیشتر.

ستاره Trappist-1 بسیار کم است ، به این معنی که اخترشناسان باید برای مدت طولانی آن را رعایت کنند تا نور کافی جمع شود. شوخ طبعی توضیح می دهد: “علاوه بر آن ، این فعالیت شعله ور ، در مقیاس زمانی مربوط به زمان برای نردبان های زمانی در سیارات ترانزیت وجود دارد.” “به نظر می رسد که گفتن چیزی واقعاً آموزنده در مورد حضور بسیار دشوار است [atmospheres on the exoplanets]”مکانی وجود دارد.

او و همکارانش همچنین محاسبه کردند که آیا این موشک های روشنایی می توانند بر ظرفیت سیارات برای نگه داشتن جو تأثیر بگذارند. آنها دریافتند که یک سیاره ، Trappist-1B ، که در آن تلسکوپ فضایی جیمز وب قبلاً شواهدی از جو پیدا نکرده است ، می تواند معادل 1000 بار هیدروژن در اقیانوس های زمین را هر میلیون سال از دست بدهد. با این حال ، هنوز هم ناشناخته های زیادی وجود دارد و طیف گسترده ای از سناریوهای مختلف ، در مورد شوخ طبعی می گوید ، تا حدودی به این دلیل که نمی دانیم چه تعداد از این موشک های فریب خورده واقعاً به سیارات برخورد می کنند.

ستاره هایی از این دست می توانند طیف وسیعی از سطح فعالیت داشته باشند ، اما به نظر می رسد Trappist-1 می تواند به سمت فعال ترین طرف این محدوده باشد. ایکاترینا ایلین در انستیتوی رادیو-استروند هلند. او می گوید: “به نظر نمی رسد که این یک نتیجه کاملاً غیر منتظره و دنیای دیگری باشد ؛ این فقط نوعی بدبختی است. این فعال تر از آن چیزی است که ما امیدوار بودیم.” “به نوعی ، دیدن این موشک های روشنگری ، یا آنچه حداقل مانند این تفسیر می کنیم ، واقعاً جدید است. اگر آنها فکر می کنند. این می تواند یکی از اولین موارد چنین ستاره ای کوچک باشد.”