مانولی و همکارانش در حال مطالعه هستند که در غیاب گیرنده های اکسی توسین چه فرآیندهای شیمیایی در مغز ممکن است جبران شود یا اینکه اکسی توسین ممکن است حتی به گیرنده های دیگر در مغز متصل شود تا وابستگی های اجتماعی حیاتی را ممکن کند.
حوضچه‌های دشتی که فاقد گیرنده‌های اکسی‌توسین بودند نیز می‌توانستند بچه‌های خود را به دنیا بیاورند و از آنها پرستاری کنند و مدت زمان طولانی را صرف نظافت و در آغوش گرفتن با آنها کنند. این حشرات بسیار شبیه به چمنزارها رفتار می‌کردند که هنوز گیرنده‌های اکسی توسین خود را دست نخورده داشتند.
اکسی توسین که به عنوان “مواد شیمیایی نوازش” نیز شناخته می شود، در زمان صمیمیت عاشقانه، والدین و سایر اشکال پیوند اجتماعی و همچنین در هنگام زایمان و شیردهی در مغز ما ترشح می شود. دانشمندان دهه‌ها را صرف مطالعه نقش این هورمون در مغز بسیاری از گونه‌های پستانداران کرده‌اند، از جمله صید چمن‌زار.Microtus ochrogaster). این حشرات مورد توجه ویژه محققان بوده اند، زیرا بر خلاف سایر حیوانات آزمایشگاهی مانند موش و موش صحرایی، موش های دشتی وابستگی شدیدی به شریک زندگی طولانی مدت خود نشان می دهند، رفتاری که به آن پیوند جفتی می گویند.
پیکاسا
حوضچه‌های دشتی حتی بدون گیرنده‌های اکسی توسین، با جفت خود پیوندهای طولانی‌مدت برقرار می‌کنند
او می‌گوید: «جای تعجب نیست که حتی یک نقطه شکست برای رفتارهایی به اندازه دلبستگی برای یک گونه وجود ندارد. یک سیستم پیچیده تر نیز می تواند شکست را توضیح دهد آزمایشات بالینی قبلی اکسی توسین در افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی، اسکیزوفرنی و سایر شرایط. این کارآزمایی ها با هدف کاهش مشکلات مردم در ایجاد پیوندهای اجتماعی و برخورد مناسب با موقعیت های اجتماعی انجام شد.
با این حال، نوزادان ولوم متولد شده از مادرانی که فاقد گیرنده های اکسی توسین بودند، تا زمانی که به سن از شیر گرفتن رسیدند، وزن آنها به میزان قابل توجهی کمتر بود، که نشان می دهد مادر با تولید شیر یا شیردهی مشکل داشت. آنها همچنین احتمال کمتری برای زنده ماندن تا سن از شیر گرفتن داشتند. بنابراین، اگرچه پیوند جفتی و سایر رفتارهای اجتماعی مهم تحت تأثیر قرار نگرفتند، گیرنده‌های اکسی توسین همچنان نقش مهمی در رشد موش‌های جوان دارند.
مانولی هنوز لحظه ای را به یاد می آورد که یکی از نویسندگان کریستن برندزن وارد آزمایشگاه شد تا این خبر را به او بگوید. او به یاد می‌آورد: «ما کفپوش بودیم.
حوضچه های دشتی هنوز بدون حسگرهای اکسی توسین در مغز پیوندهای اجتماعی ایجاد می کنند. یافته ها این باور دیرینه را به چالش می کشد که این هورمون بخش مهمی از فرآیند پیوند برای همه پستانداران است.
زندگی
27 ژانویه 2023
درباره این موضوعات بیشتر بدانید:
منبع: https://www.newscientist.com/article/2356582-love-hormone-may-not-be-crucial-for-social-bonding-after-all/?utm_campaign=RSS%7CNSNS&utm_source=NSNS&utm_medium=RSS&utm_content=home
برای دهه‌ها، مطالعات فارماکولوژیک نشان داده‌اند که گیرنده‌های اکسی‌توسین – پروتئین‌هایی که در قسمت بیرونی سلول‌هایی که مولکول‌های اکسی‌توسین در آنجا می‌چسبند – برای تولید رفتارهای اتصال ضروری هستند. بنابراین، هنگامی که دوانند مانولی در دانشگاه کالیفرنیا، سانفرانسیسکو و همکارانش با استفاده از تکنیک ویرایش ژن CRISPR، گیرنده های اکسی توسین را در چمنزارها از بین بردند، وقتی متوجه شدند که حیوانات هنوز به صورت جفتی به هم متصل می شوند، شوکه شدند.
می‌گوید: «چیزی که من در مورد این مقاله دوست دارم این است که، بله، به طور خاص به ترجیح همسر می‌پردازد، اما این سؤالات عمده در مورد زایمان و تربیت کودک نیز وجود دارد. رابرت فرومک در دانشکده پزشکی گروسمن دانشگاه نیویورک. این فرآیندهای اساسی تولد و شیردهی که ما را به پستانداران تبدیل می کند، بسیار ضعیف درک شده است.
مانولی می گوید که وقتی شوک اولیه فروکش کرد، نتایج منطقی تر شد.
