کاهش ظاهری دایناسورها قبل از سیارک به دلیل فایل های فسیلی بد

دایناسورها احتمالاً قبل از اینکه یک سیارک همه آنها را امتحان کند ، کاهش نمی یابد. در عوض ، ممکن است فسیل های محدودی از این دوره وجود داشته باشد. مطالعه جدیدبشر

وی به شدت مورد بحث و گفتگو قرار گرفت تا بداند كه آیا جمعیت دایناسورها در هنگام برخورد سیارک عظیم در حدود 66 میلیون سال پیش به این سیاره در حال كاهش هستند یا كاهش می یابد. به طور خاص ، افت در دسترس بودن فسیل های دایناسورها از سالهای قبل از سیارک باعث شد برخی دانشمندان معتقد باشند که غول ها بدون در نظر گرفتن تأثیر محکوم شده اند.

کریستوفر دین در کالج دانشگاه لندن و تیمش مجموعه ای از داده های بیش از 8000 فسیل از چهار نوع دایناسورها را که بین 84 میلیون تا 66 میلیون سال در آمریکای شمالی زندگی می کردند ، تجزیه و تحلیل کردند. tyrannosaurus rex وت سه گانهبشر آنها بسیاری از فسیل های دایناسورها را از 84 میلیون به 75 میلیون سال پیدا کردند – سپس این تعداد در طی 9 میلیون سال بعد با تأثیر Chicxulub کاهش می یابد. اما تعداد بیشتری وجود داشت.

هنگام محاسبه مقدار زمین در حال حاضر در دسترس دیرینه شناسان از سالهای قبل از تأثیر سیارک و تعداد سفرهای حفاری انجام شده در این زمینه ها ، تیم دین دریافت که بسیاری از سنگهای خوب برای دانشمندان امروز وجود ندارد.

از آنجا که دیرینه شناسان به دنبال فسیل در لایه های باستانی پوسته زمین هستند که از آن زمان در معرض سطح قرار گرفته است ، مانند کار روی “معما که نیمی از قطعات از دست رفته است” است.

هنگامی که این تیم از مدل های زیست محیطی برای برآورد تعداد قابل قبول دایناسورها در این مناطق استفاده می کرد – از جمله اطلاعات مربوط به زمین شناسی و جغرافیا در آن زمان – محاسبات آنها نشان می دهد که تعداد کلی دایناسورها قبل از تأثیر سیارک ها پایدار مانده است. در آن زمان دایناسورهای کمتری وجود نداشت. دین می گوید: “به نظر می رسد که توانایی ما در تشخیص دایناسورها بیش از هر چیز دیگری در ضبط های فسیلی تأثیر می گذارد.”

این به تمام تحقیقات رو به رشد می افزاید که نشان می دهد تعصب در تعداد فسیل هایی وجود دارد که دیرینه شناسان می توانند در طول 9 میلیون سال قبل از سکته مغزی سیارک به آمریکای شمالی دسترسی پیدا کنند. مانوابو ساکاموتو خواندن دانشگاه در انگلستان ، که در این مطالعه دخیل نبود. با این حال ، وی گفت ، این امر باعث تغییر اجمالی از نزول دایناسورها قبل از سکته مغزی سیارک نمی شود.

حتی اگر دایناسورها هنوز هم جمعیت و غالب در انتهای کرتاسه بودند ، به نظر نمی رسد که در گونه های آنها تنوع زیادی وجود داشته باشد. جستجوی ساکاموتو نشان می دهد که ، در طی 175 میلیون سال ، دایناسورها به زمین سفر کردند ، ریتمی که گونه های جدید دایناسورها به طور کلی کند می شوند و منجر به گونه های بیشتری از دایناسورها می شوند که از تحولات جدید ناپدید می شوند.

ساکاموتو می گوید ، این کاهش طولانی مدت در تنوع دایناسورها همیشه صادق است ، با وجود تحقیقات جدید که حاکی از تعصب در فسیل های موجود است: “این دو چیز یکدیگر را مستثنی نمی کنند.”

علم سواحل ژوراسیک: دورست و دیوون ، انگلیس

به این استراحت آخر هفته فریبنده به ساحل ژوراسیک ، یک میراث جهانی یونسکو بپیوندید که شگفتی های زمین شناسی صحنه را اشغال می کند.

سوژه ها: