گنگ زدن زندگی در 6000 کیلومتر مربع بحران

گاهی اوقات بحران ها آرام و آرام شروع می شوند ، مانند ترک های ظریف روی دیوار یک خانه. خانه می تواند به طور مکرر به زبان این ترک ها هشدار دهد ، اما ساکنان آن تا روز فروپاشی آنها را نادیده می گیرند.

با این حال ، این بحران محدود به دیوارهای خانه هایی با شکاف های عمیق نیست. فقط به جاده های کج ، دشت های پاره شده و بناهای ترکی در قلب اصفهان ، فارس و کرمان نگاه کنید تا عمق تاریخ را پیدا کنید.

برخی از این شکاف ها دیگر فقط نمادی از هشدار نیستند ، بلکه تخریب تدریجی زیرساخت های اساسی ، جاده ها ، خطوط انتقال آب و گاز ، شریان های حمل و نقل و حتی امنیت غذایی ما نیز هستند.

SUSSEMENT یک آسیب ساکت است که هر روز بدن این زمین را گسترش می دهد. جراحاتی که اکنون در بسیاری از مناطق کشاورزی را مختل کرده و حتی آثار باستانی را در معرض تخریب قرار داده است. اگر امروز نسبت به این علائم و آمار تکان دهنده بی تفاوت باشیم ، فردا ممکن است مجبور شویم از نام بسیاری از دشت ها و شهرهای خود فقط در صفحات کتاب های تاریخ پشیمان شویم.

امروز ، سرزمین ایران با ما به زبان شکاف ها و گنگ زدن با ما صحبت می کند. از دشت های زخهیز گرفته تا قلب تاریخی اصفهان و جاده های تهران در مزارع کرمان ، پانل های بحران هر روز بیشتر و بیشتر آشکار می شوند. با این حال ، هشدارهای مربوط به طبیعت و دانش متخصصان ، اگر منجر به تصمیمات عملی نشوند ، این مسیر را غیر از فروپاشی خانه ای به نام ایران پایان می دهد.

هشدار جدی در مورد آینده کشاورزی و نیاز به تغییر مدل آبیاری در ایران

مقاله ای جذاب که توسط عباس کشوارز ، رئیس شرکت آبیاری و زهکشی ایران و هودا کاهیزی ، رئیس گروه آب و محیط زیست منتشر شده است ، مرکز ملی مطالعات کشاورزی استراتژیک ، تأکید کرد که بحران فرونشست زمین در ایران یکی از جدی ترین خطرات است.

طبق این مقاله ، بیش از 2 ٪ از دشت های کشور ، از 5 دشت ایران ، در وضعیت ممنوع یا ممنوع قرار دارند و تعداد چاه های کشاورزی در چهار دهه گذشته از 6000 به بیش از یک میلیون حلقه افزایش یافته است که تقریبا نیمی از آنها غیرقابل قبول است. این امر منجر به غلبه بر رقم بین 2 تا 5 میلیارد متر مکعب شده است.

نویسندگان بر این باورند که گسترش کشاورزی مبتنی بر افزایش فرهنگ و مصرف آب بی فایده ، کنار گذاشتن شیوه های مدیریت آب سنتی و بومی مانند قنات و فشارهای سیاسی برای توسعه کمی ، منجر به بحران فعلی شده است.

غرق شدن در زمین بیشترین آسیب را در همان مناطقی ایجاد کرده است که روشهای وابسته به کشاورزی و سیل وابسته به آن مشترک است ، علاوه بر کاهش عملکرد زمین ، منجر به ترک خوردگی و فروپاشی شهری ، ریلی ، جاده و حتی تخریب بناها می شود.

آمار نشان می دهد در بیش از 5 استان کشور ، میزان فرونشست سالانه به بیش از 5 سانتی متر رسیده است و این بحران ابعاد نگران کننده ای را در شهرهایی مانند Isfahan ، Rafsanjan ، Yazd ، Kerman و Tehran پیدا کرده است. پیامدهای اقتصادی ، اجتماعی و امنیتی فرونشست شامل از بین رفتن زمین های کشاورزی ، افزایش مهاجرت ، آسیب به معیشت روستائیان ، تخریب آثار باستانی و حتی تهدید آینده امنیت غذایی این کشور است.

در همین مقاله تأکید می کند که کاهش بارش تنها 2 تا 5 ٪ از منابع آب را تحت تأثیر قرار می دهد ، اما برداشت آب زیرزمینی نامناسب و بی فایده باعث کاهش 2 تا 5 ٪ منابع آب و منبع اصلی بحران می شود.

نویسندگان با اشاره به تجربیات موفق کشورهای مختلف ، مانند ژاپن و چین ، تحت کنترل فرونشست کنترل می شوند و تأکید می کنند که تغییر در مدل توسعه کشاورزی رشد افقی به افزایش بهره وری عمودی ، احیای مجدد منابع آب محلی و مشارکت واقعی جوامع بومی ، استراتژی های اصلی بحران است. همچنین تأکید شده است که تا زمانی که سیاست ها به سمت تعادل منابع آب حرکت کنند و به دانش و تجربه بومی ها بازگردند ، این بحران گسترده خواهد شد.

در پایان ، این مقاله هشدار می دهد: اگر امروز هیچ اقدامی انجام نشود ، فردا ، فقط نام دشتهای حاصلخیز و بناهای تاریخی کشور در کتابهای تاریخ باقی خواهد ماند.

زنگ هشدار برای کشاورزی و ایمنی زمین

علی بیت الله ، عضو دانشکده مرکز تحقیقات جاده ، مسکن و توسعه شهریوی گفت: “کشور ما در حال حاضر از نظر شدت بحران فرونشست در رتبه سوم قرار دارد که مستقیماً به دلیل مدیریت نادرست منابع آب و الگوی توسعه ناپایدار کشاورزی است.”

وی اضافه می کند: در حالی که 5 ٪ از مصرف آب کشور در بخش کشاورزی است ، بیشتر این آبها با روش های سنتی و کم هزینه مانند شخم زدن برای محصولات زراعی مانند برنج و هندوانه حتی در مناطق بحران استفاده می شود. این روش منجر به برداشت بیش از حد آب زیرزمینی و انتشار فرونشست در سراسر کشور شده است.

این استاد دانشگاه همچنین آماری را اعلام می کند که تاکنون بین 2 تا 5 میلیارد متر مکعب آب زیرزمینی در ایران برداشته شده است و تعداد چاه های فعال از حدود 2000 حلقه در طول دهه به بیش از یک میلیون حلقه افزایش یافته است که بیش از 2 ٪ از آنها غیرقابل قبول است. نتیجه این روند ، انتقاد از 2 ٪ دشت های کشور و زیرساخت های در معرض خطر ، معیشت و حتی بناهای تاریخی از جمله مکان نقاش جهان در اصفهان و مجتمع پرسپولیس در فارس است.

بیت الله تأکید می کند: فروپاشی زمین نتیجه مستقیم کشاورزی و مدیریت ضعیف منابع آب است و کاهش منابع آب زیرزمینی را نمی توان در حدود 5 ٪ به 5 ٪ کاهش داد تا 5 ٪ کاهش بارش را کاهش دهد.

هشدار می دهد: اگر اصلاحات فوری در بخش آب و کشاورزی وجود نداشته باشد ، بسیاری از دشت ها و روستاها و بناهای تاریخی کشور فقط در کتاب های تاریخ باقی خواهند ماند.

ترک خانه های خانه امروز آغاز بحران است. با این حال ، پایان آن می تواند نابودی مترقی زمین باشد.

ابعاد عمومی بحران و نیاز به اصلاح مدیریت

طبق گفته سویا Sidandar Sidai ، رئیس سازمان نقشه برداری دولتیحدود 6000 کیلومتر مربع از قلمرو ایران ، معادل مساحت پنج کشور ، تحت تأثیر فرونشست قرار دارند.

در بعضی از مناطق کشور ، نرخ سالانه به 5 سانتی متر رسیده است ، چندین برابر استاندارد جهان. استانهایی مانند تهران ، آلبرتز ، قازین ، خوراسان رازوی ، کرمان ، اصفهان و فارس بالاترین میزان فرونشست را دارند و کلانشهرهای بزرگ با تهدیدهای جدی و تهدیدهای زیرساخت های حیاتی روبرو هستند.

رئیس سازمان نقشه برداری کشور معروف به: عواقب این بحران محدود به تخریب ساختارها نیست. از بین رفتن زمین های کشاورزی ، آسیب رساندن به وسایل زندگی روستائیان ، افزایش مهاجرت ، تخریب آثار فرهنگی و تاریخی ، تغییر شیمی خاک و حتی تهدیدات غذا و امنیت ملی بخشی از خسارت هایی است که فرونشست می تواند به ایران وارد کند.

نمونه های موفق جهانی نشان داده اند که بحران فرونشست می تواند کنترل و حتی دستگیر شود. با توجه به تمایل به مدیریت و اصلاح سیاست ها. این راه حل ها شامل تغییر در مدل فرهنگ کیفیت به کیفیت ، توسعه روش های جدید آبیاری ، کنترل آبهای زیرزمینی ، تولد دوباره باتلاق ها و مشارکت واقعی در حاکمیت آب است.

در فرهنگ این زمین ، او یک قطره آب در مسیر راست ، خرد و آیین داشت. آنها هزار سال با دست ساختند که معتقد بودند آب اعتماد به نفس نسل ها است.

با این حال ، امروز ، ما در آشفتگی تلاش کرده ایم و آزمایش کرده ایم و بی سابقه توسعه تجربیات و هشدارها را تجربه کرده ایم ، وقتی به بحران رسیده ایم ، همانطور که می دانیم ، ارزش آب و ایمنی خاک را می دانیم.

جارو برقی نتیجه سهل انگاری از خرد نسل ها و احترام به سنت های تضمین هزاران سال پایداری است. اگر ما در جهت عقلانیت قرار نگیریم و امروز به دانش بومی بازگردیم ، فردا هیچ سرزمینی حاصلخیز وجود نخواهد داشت ، حتی اثری روشن از آب برای آینده نیست.