تریکودسمیوم: باکتری هایی که اقیانوس ها را بارور می کنند با هم کار می کنند تا با سطوح نور سازگار شوند

تریکودسمیوم گروهی از چندین گونه سیانوباکتری است. اعضای آن را گاهی خاک اره می نامند، زیرا آنها اغلب گل های قهوه ای مایل به قرمز را تشکیل می دهند که ممکن است نام دریای سرخ را به خود اختصاص داده باشد.

رشته‌های تریکودسمیوم می‌توانند با هم ترکیب شوند و توده‌ای به نام پفک تشکیل دهند

رشته‌ها می‌توانند در امتداد سطوح بلغزند و وقتی دو رشته با هم تماس پیدا می‌کنند، می‌توانند از کنار هم سر بخورند، مانند دو قطار که از یکدیگر به عنوان مسیر استفاده می‌کنند. Pfreundt می گوید اگر این روند به طور نامحدود ادامه یابد، رشته ها کاملاً از کنار یکدیگر می لغزند. بنابراین، هنگامی که باکتری ها می خواهند در توده ها باقی بمانند، به جهت معکوس ادامه می دهند.

او دریافت که برای اینکه سنگدانه‌ها به صورت فشرده‌تر خوشه شوند، معکوس‌ها بیشتر اتفاق می‌افتند و همپوشانی‌های بیشتری از رشته‌ها حفظ می‌شود. برای شل شدن آنها، وارونگی کمتر اتفاق می افتد.

او می‌گوید: «اصولاً این کود زنده برای اقیانوس‌ها است. آنها بخش بسیار زیادی از نیتروژن ثابت در اقیانوس را فراهم می کنند و بسیاری از موجودات دیگر که CO2 را جدا می کنند به این نیتروژن وابسته هستند.

Pfreundt معتقد است که این شل شدن یا سفت شدن به سنگدانه ها کمک می کند تا شناوری خود را کنترل کنند و به آنها اجازه می دهد در صورت لزوم بالا یا پایین بروند. تریکودسمیوم هنگامی که این ماده مغذی در سطح تخلیه می شود، برای به دست آوردن فسفات عمیق تر حرکت می کند.