سطح حفاظت از مواد شیمیایی ضد آفتاب باید در سراسر این توالی سنگی مشابه باشد، بنابراین افزایش در زمان انقراض دسته جمعی باید به دلیل گیاهان باشد که تعداد بیشتری از آنها را تولید می کنند. “این سیگنال UV است.”
مدت‌ها گمان می‌رفت که لایه اوزون بالا در جو که از حیات در برابر اشعه ماوراء بنفش محافظت می‌کند تا حد زیادی در طی انقراض دسته جمعی در پایان دوره پرمین 250 میلیون سال پیش از بین رفته است. اکنون ما اولین شواهد مستقیم از این موضوع را داریم.
دانه گرده Alisporites از یکی از نمونه های مورد تجزیه و تحلیل در مطالعه
فسیل‌ها نشان می‌دهند که گیاهان سطوح بالاتری از مواد شیمیایی ضد آفتاب را برای محافظت در برابر سطوح بالاتر نور فرابنفش در اواخر دوره پرمین تولید کردند.
زندگی
6 ژانویه 2023
فیل ژاردین در دانشگاه مونستر آلمان و همکارانش نشان داده‌اند که دانه‌های گرده و هاگ‌های این دوره حاوی سطوح بالاتری از مواد شیمیایی «ضدآفتاب» نسبت به دوره‌های قبل یا بعد هستند.
اگر کشورها با حذف تدریجی CFC ها بر اساس پروتکل مونترال در سال 1987 موافقت نمی کردند، امروز نیز همین اتفاق می افتاد.
سطوح بالاتر اشعه ماوراء بنفش باعث کاهش رشد گیاهان در خشکی می‌شود و منجر به اثرات آبشاری بر روی اکوسیستم‌ها می‌شود زیرا گیاه‌خواران و شکارچیان گرسنه می‌مانند. تأثیرات بر محیط های دریایی بسیار کمتر بود زیرا آب مانع از UV می شود.
Jardine می‌گوید: «مطالعات مدل‌سازی نشان می‌دهد که تا دهه 2060، اگر پروتکل مونترال را نداشتیم، با اختلال و فروپاشی عظیم لایه اوزون مواجه می‌شدیم. “امیدوارم از آن اجتناب کرده باشیم. این نوع موافقت نامه ها و حمایت های زیست محیطی واقعا مهم هستند.
مطالعات قبلی نشان داده است که در این زمان افزایش دانه‌های گرده و هاگ‌هایی با شکل غیرعادی وجود دارد که می‌تواند به دلیل جهش‌های ناشی از اشعه ماوراء بنفش باشد. جاردین می گوید، اما این ناهنجاری ها همچنین می تواند نتیجه بسیاری از مواد سمی دیگر باشد که در طول فوران ها آزاد می شوند.
بنابراین تیم او از تکنیکی به نام میکروطیف‌سنجی فروسرخ تبدیل فوریه برای اندازه‌گیری سطوح مواد شیمیایی جاذب UV در دانه‌های گرده فسیل‌شده و هاگ‌های سنگ در تبت استفاده کرد. ژاردین توضیح می‌دهد که قدیمی‌ترین لایه‌های سنگی چند صد هزار سال قبل از انقراض و جوان‌ترین لایه‌ها چند صد هزار سال پس از انقراض نهشته شده‌اند.
فنگ لویی
این توضیح می دهد که چرا حیات دریایی به شدت تحت تأثیر قرار گرفته است، اما کمتر مشخص است که چرا بسیاری از گونه های زمینی نیز ناپدید شده اند. یک احتمال این است که هالوکربن‌های آزاد شده توسط شعله‌ها، لایه اوزون را به همان روشی که کلروفلوئوروکربن‌ها (CFCs) به عنوان مبرد در قرن بیستم استفاده می‌شد، تخریب کردند و در نتیجه سطوح بالایی از اشعه ماوراء بنفش مضر (UV) ایجاد کردند.
لایه اوزون در جو زمین را در برابر اشعه ماوراء بنفش محافظت می کند
مرجع مجله: دانشمندان پیشرفت می کنندDOI: 10.1126/sciadv.abo6102
Shutterstock/Studio23
جاردین می‌گوید: «ما فقط در نقطه‌ای این را می‌بینیم و مصادف با رویداد انقراض پایان پرمین است.
درباره این موضوعات بیشتر بدانید:
منبع: https://www.newscientist.com/article/2353582-the-ozone-layer-was-destroyed-during-earths-biggest-mass-extinction/?utm_campaign=RSS%7CNSNS&utm_source=NSNS&utm_medium=RSS&utm_content=home
