محققان همچنین دریافتند که به نظر نمی رسد این سیگنال خارش مسری از مسیر بینایی معمولی که در پستانداران و جوندگان مشاهده می شود، که قشر بینایی را درگیر می کند، عبور کند.
چن می‌گوید: «ما یک مسیر بصری را کشف کردیم که زیر قشری است که با رفتار ناخودآگاه ایجاد می‌شود. او می‌گوید بر خلاف بسیاری از محرک‌های بینایی، که ابتدا توسط قشر بینایی مغز پردازش می‌شوند، این مسیر به نظر یک بازتاب است.
در سال 2017، ژو فنگ چن در دانشگاه واشنگتن در میسوری و همکارانش متوجه شد که هسته سوپراکیاسماتیک (SCN) در مغز یک موش روشن می شود هنگامی که موش های دیگر را در حال خراشیدن تماشا می کند. این همزمان با انتشار یک پیام رسان شیمیایی به نام پپتید آزاد کننده گاسترین (GRP) است. اولین بار در سال 2007 با خارش همراه شد.
سرایت عاطفی بسیار جالب است زیرا به تکامل و منشأ همدلی مربوط می شود. [which] برای جامعه بشری بسیار اساسی است.»
آنها دریافتند که مهار این سلول های گانگلیونی شبکیه از خراشیدن موش ها جلوگیری می کند.
چن و همکارانش سپس رفتار خارش این موش ها را پس از اینکه جوندگان در معرض نیم ساعت تصاویر موش های دیگر که به شدت خراش می کردند، مشاهده کردند.
برای درک بهتر اینکه چگونه SCN سیگنال‌های خارش مسری را دریافت می‌کند، این تیم به تحقیقات قبلی خود اشاره کردند که نشان می‌داد سلول‌های گانگلیونی شبکیه، نوعی نورون جذب کننده نور، درگیر هستند.
سپس این نورون ها با اصلاح ژنتیکی و با تزریق ترکیبات شیمیایی به چشم 10 موش مهار شدند. خارش مسری ممکن است به عنوان یک مکانیسم بقا تکامل یافته باشد، مانند هشدار دادن به سایر حیوانات در گروه مبنی بر اینکه ممکن است یک انگل در گردش باشد.
زندگی
4 اکتبر 2022
در همان آزمایش، محققان به جستجوی سایر نورون‌های پاسخ‌دهنده به GRP پرداختند و فراوانی را در PVT موش‌ها یافتند، همان ناحیه‌ای از مغز که محرک‌های دریافتی را تفسیر می‌کند و آنها را به پاسخ‌های رفتاری ترجمه می‌کند.
هنگامی که نور به سطح مشترک سلول ها با SCN تابید، خارش مسری از سر گرفته شد.
چن می‌گوید اگر این مسیر خارش مسری در انسان صدق نمی‌کند، چن می‌گوید این یافته‌ها می‌تواند به ما در درک انواع دیگر رفتارهای مسری، مانند واکنش‌های احساسی‌مان کمک کند.
اکنون چن و همکارانش SCN را به عنوان نقطه میانی بین سلول های جذب کننده نور در شبکیه چشم و ساختاری در مرکز مغز به نام هسته پارابطنی تالاموس (PVT) شناسایی کرده اند.
هنگامی که این نورون ها مهار شدند، رفتار خارش مسری موش ها نیز متوقف شد.
تماشای خارش شخصی می تواند همان انگیزه را در دیگران ایجاد کند
مرجع مجله: گزارش های سلولی، DOI: 10.1016/j.celrep.2022.111444
Pixelshot / Alamy
اما اینکه آیا این مسیر خارش مسری را در انسان توضیح می دهد، هنوز مشخص نشده است گیل یوسیپوویچ در دانشکده پزشکی دانشگاه میامی میلر در فلوریدا.
در جدیدترین مطالعه، محققان ویروسی را به SCN های گروهی از موش ها تزریق کردند. این ویروس به طور ژنتیکی برای آلوده کردن نورون های هدف در SCN و سایر نورون های نزدیک به نورون های SCN ساخته شده بود. این نشان داد که بیشتر اتصالات نورون های SCN با سلول های گانگلیونی شبکیه بود.
نور معمولاً این نورون‌ها را فعال می‌کند، اما وقتی نور از طریق مغز موش‌ها به جایی که سلول‌های گانگلیونی آنها با قشر بینایی برخورد می‌کند هدایت شد، هیچ خارشی وجود نداشت.
یوسیپوویچ می گوید: به نظر می رسد مدار مغز انسان بسیار پیچیده تر از موش است. او می‌گوید که تفسیر محرک‌های بینایی در انسان معمولاً به مسیری وابسته است که قشر بینایی را درگیر می‌کند.
علاوه بر این، چن و همکارانش یک ماده شیمیایی به نام پپتید فعال کننده آدنیلات سیکلاز هیپوفیز را شناسایی کردند که سلول‌های گانگلیونی حساس به نور در SCN آزاد می‌کنند و ظاهراً باعث ایجاد خارش مسری می‌شود.
درباره این موضوعات بیشتر بدانید:
منبع: https://www.newscientist.com/article/2340972-why-itching-can-be-contagious-reflex-pathway-is-identified-in-mice/?utm_campaign=RSS%7CNSNS&utm_source=NSNS&utm_medium=RSS&utm_content=home
